En zo waren we in Bretagne, in het geboortedorp van Yves Rocher, La Gacilly. We bezochten zijn tuinen vol kruiden en planten en verbleven in een eco-hotel waar alles bio en wellness was.
En zo waren we in Bretagne, in het geboortedorp van Yves Rocher, La Gacilly. We bezochten zijn tuinen vol kruiden en planten en verbleven in een eco-hotel waar alles bio en wellness was.
Veel mensen kiezen ervoor om alles in te vriezen wat uit de moestuin komt en niet meteen de pan in gaat. In een vorige column ontdekte ik dat in een gewone diepvries (zoals we die thuis hebben) het vriesproces (te) traag is en er dus wel wat voedingsstoffen verloren gaan.
Mijn gekleurde mais deed het de voorbije jaren uitstekend op Instagram – daar doet àlles het natuurlijk goed - maar minder goed in de keuken. Dus schakelde ik dit jaar over op zoete mais.
Warm. Warmer. Heet. Het verlangen om langer dan nodig in de koelte van een warenhuis te blijven en jezelf desnoods aan te bieden als vrijwillige werkkracht om er de hele dag te kunnen blijven.
‘Negen Europeanen sterven door besmette diepvriesgroenten’, hoor ik op weg naar de supermarkt. Ook dat is al niet meer veilig, denk je dan.
Reizen, dat is stress. Opruimen, pakken, plannen en vooral: hoe zorg je ervoor dat de moestuin waar je het hele voorjaar in hebt gezwoegd het een week zonder jou kan stellen?
We waren op bezoek bij mijn neef, die ingenieur is en iets met hoogspanning doet. Sinds hij zijn stadstuin opruimde en er een dode struik verdween, is er een open doorgang naar de tuin van de buren.
Het is zo ver: de courgettes groeien en elke dag is er wel eentje klaar om geoogst te worden.
Courgettes zijn echte strevers, ze willen om ter snelst groeien en liefst zo groot mogelijk worden.
‘Ik houd van mijn tuin... het is wel eens gebeurd, afgelopen winter, dat ik van louter plezier heb gedanst in mijn stijf bevroren tuin, ondanks mijn leeftijd en mijn kinderen. Maar ik deed het wel achter een struik, met gepaste eerbied voor de goede vormen.’
Tuinieren is volharden. Af en toe een klein succesje is de ideale arbeidsvitamine. Drie in één week, ik kan er weer even tegen.
Mijn hart gaat uit naar tomaten, maar momenteel nog meer naar kolen. In het kolenbed wordt geen sprietje onkruid geduld, de aarde wordt er nog net niet met een kammetje fijngemaakt.
De moestuin is voorzichtig aan het groeien - als een diesel trekt hij zich op gang. In vergelijking daarmee is de kruidentuin een stuk sneller. En voor veel liefhebbers binnen handbereik. Ook al heb je niet de plaats voor een moestuin, een kruidenhoekje of -bak behoort veelal wel tot de mogelijkheden.
Ze had jaren hard gewerkt. Toen werd ze bij de baas geroepen.
Mei is de allerleukste maand voor een tuinier. Maar ook de drukste. Alles wat ik zo mooi heb gezaaid en verzorgd, mag in volle grond geplant worden. Dat is simpeler dan het lijkt.
Twee jaar geleden waagde ik me aan een nieuw avontuur in de moestuin: asperges kweken. Dat het iets bewerkelijker zou zijn dan radijsjes, daar was ik op voorbereid. Maar niet op de afgang die het eerst leek te worden.
Voor ons moestuinfans is mei dé maand om naar hartelust te zaaien en planten, ook die mooie zomergroenten. Heel wat te doen dus. Om te beginnen deze 10 werven.
Ik betrapte de buurman op heterdaad. Hij sloop met een bidon sproeistof rond het huis en gaf elke pluk onkruid een stortbad pesticiden. Tuinkarweitjes doet hij doorgaans niet onopgemerkt, met oortjes in en luidkeels pophits meekwelend, maar deze dodelijke missie volbracht hij in stilte, misschien uit schuld en schaamte, mogelijk gewoon uit haast.
Ik was in de tuinwinkel. Nog maar eens, jawel. In het karretje: potgrond, frambozenplanten, een snoeischaar en een ‘vrouwenspade’. Die is lichter en korter en dus fijner voor vrouwen om mee te werken, luidt het. Ze hadden het gewoon ‘lichte spade’ kunnen noemen in plaats van het tuttige ‘vrouwenspade’, maar dat is een andere discussie.
Zo, met die titel heb ik meteen de aandacht, dacht ik. En het is niet eens clickbait. Het is waar.
Iedereen met groene vingers heeft er eentje: een droomtuin. Daarin lukt alles, is het elke dag feest en kan je je niet voorstellen dat je ooit iets anders wilt doen dan in die droomtuin werken.